Als baby lag Larissa uren in een kast…
Drie maanden geleden vroeg Larissa mij om een andere plek. Eerst raakte ik in paniek. Heb ik de signalen niet gezien? Was ze ongelukkig? “Nee hoor, Christel” antwoordde ze. “Ik denk gewoon dat het hier niet meer zo goed bij me past.’
Als baby lag Larissa soms uren in een kast. Een kleine inbouwkast met de deuren vaak dicht.
Haar moeder had zich enorm verheugd op een dochter. Maar toen de crisisdienst Larissa in de kast aantrof gaf haar moeder aan dat ze niet had verwacht dat ze zo vaak zou huilen.
Larissa heeft ‘geleerd’ dat je volwassenen niet kunt vertrouwen. Haar hoofd werkt niet zoals dat van de meeste mensen. Soms komen er niet meer dan vijf woorden per dag uit haar mond. Dat is veilig en overzichtelijk. Larissa heeft haar eigen waarheden en dat maakt het voor haar opvoeders nog wel eens spannend.
Larissa is beschadigd. Door het liggen in de kast en de vele plekken waar ze daarna heeft gewoond.
Toch weer terug naar die ene plek die ze een aantal jaar geleden wegens toen geldende omstandigheden moest verlaten. De armen waren weer wijd open.
Larissa volgt sinds een aantal maanden paardencoaching. Dat is een hele kluif want het paard heeft nog geen enkele keer gedaan wat Larissa wil. Het zorgt voor moedeloosheid. Ook bij ons.
Maar na die keer dat Larissa mij belde om te zeggen dat de huidige plek niet meer bij haar past is er iets veranderd. Larissa heeft haar rug gerecht. In plaats van lijdzaam op haar bed te wachten tot anderen voor haar gaan bepalen is Larissa opgestaan. Ze heeft bestaansrecht.
Ze geeft aan haar moeder graag te willen zien. De afgelopen jaren hield Larissa dit af omdat de problemen van haar moeder te heftig voor haar waren. Wanneer we het erover hebben kan Larissa goed onder woorden brengen waarom ze haar moeder niet wilde zien. “Als ik bezoek heb met mama gaat het niet over mij; ik heb niet het gevoel dat ik het kind ben en zij de ouder.”
Deze maand bezoek ik Larissa om een plan te bespreken naar aanleiding van haar eigen vraag. Buiten kom ik bij toeval haar verzorger tegen. We bespreken ‘de bedoeling’, zoals we het altijd noemen. De samenwerking is niet altijd makkelijk geweest. Alle betrokkenen hadden andere gedachten en andere visies over Larissa.
Op elke plek en bij ieder persoon laat Larissa een andere versie van zichzelf zien. Maar we zien steeds meer vooruitgang. Larissa is niet alleen opgestaan maar ook vooruit blijven lopen. Deze beweging moeten we vasthouden! Er komt een plan voor school. De pinpas die maanden in een envelop op haar bureau lag wordt geactiveerd. En er volgt zelfs een bijbaan. “Wat denk jij, Christel? Zal ik één of twee baantjes nemen?” vraagt ze mij.
Korte tijd later krijg ik een mailtje. Niet alleen Larissa heeft zich bedacht, ook het paard gedraagt zich anders. Het doet nu braaf wat Larissa wil. Als ik Larissa vertel dat er best veel mensen blij met haar zijn komt er een voorzichtige glimlach. “Dat is wel eens anders geweest hè, Christel”
*Larissa is een gefingeerde naam
In de serie ‘Jeugdzorg in de praktijk’ vertellen jeugdzorgprofessionals wat zij meemaken tijdens hun werk. Christel Noppen is een van de bloggers. Christel is sinds 2016 werkzaam als jeugdbeschermer bij Jeugdbescherming West. In 2020 won zij een Hartenhuis Award (Stichting Het Vergeten Kind) voor meest inspirerende voogd. Dit is wat zij met haar blogs ook graag wil bereiken: mensen inspireren hoe het ook kan binnen de (gedwongen) hulpverlening.
