Blog: verbazingwekkend
Bart (15 jaar ) is door zijn vader op de grond gegooid en heeft als reactie de politie gebeld. Nadat de politie de situatie heeft gekalmeerd en beide partijen heeft aangehoord, wordt er een melding gedaan bij Veilig Thuis. Hierdoor wordt een spoedmelding opgestart en voer ik binnen 24 uur een startgesprek met Bart en zijn ouders Eelco en Elsa.
Ik kom aan bij het huis van Bart en zijn ouders. Moeder Elsa opent de deur en nodigt me uit binnen te komen. In de nette woonkamer zitten Bart en zijn vader al te wachten. Er hangt een licht gespannen sfeer. Bart zit een beetje zenuwachtig met handen op de tafel te tikken en kijkt ons afwachtend aan. Ik krijg een goede bak koffie en dan gaan we van start.
In het gesprek dat volgt benoemt de vader van Bart emotioneel dat het conflict uit onmacht ontstond. Vader Eelco zegt dat hij Bart natuurlijk nooit fysiek op de grond had mogen gooien, maar dat hij hem tegen wilde houden omdat hij weg wilde lopen. Eelco roept gefrustreerd uit: ‘we hebben gewoon geen idee wat er in zijn koppie omgaat!‘ Bart kijkt ondertussen beschaamd naar zijn vader en rolt wat met zijn ogen.
Moeder Elsa vertelt met een strenge blik dat ze denkt dat Bart al een langere periode gepest wordt op school en dat zijn school te weinig doet om dit op te lossen. Ik voel de frustratie en de vechtlust van Elsa om dit met de school op te nemen. Ze vindt dat de school veel beter had moeten handelen. Eerder heeft Elsa al klachten ingediend en gesprekken gevoerd met school, gemeente, de pers en zelfs met de burgemeester. Elsa weet zeker dat het pesten nog steeds speelt bij Bart, maar denkt dat hij dit niet durft te bespreken. Ik vraag Bart hoe hij het ziet en Bart noemt dat hij inderdaad in het verleden is gepest maar noemt dat dit nu niet meer aan de orde is. Er zijn nog wel eens wat jongens die wat naar hem roepen. Maar vergeleken met hoe het eerder was, is dit bijna niks.
Samen met Eelco, Elsa en Bart maken we de afspraak dat Bart een rondje gaat lopen wanneer de spanningen oplopen. Hij moet er wel voor zorgen dat hij binnen een half uur terug is. Daarnaast spreken we af dat ik met school in gesprek ga om de situatie te bespreken.
De volgende dag spreek ik daarom Rita, de leerlingbegeleider. In het gesprek geeft Rita aan dat ze denkt dat ze weet wat er aan de hand is met Bart. Zij denkt dat Bart thuis niet wil of kan praten over hoe hij zicht voelt. Bart heeft namelijk aan Rita verteld dat hij een suïcidepoging heeft gedaan, maar dit niet met zijn moeder wil bespreken. Rita vertelt dat Bart op de rand van een brug heeft gestaan en van plan was om te springen. Ik schrik ervan. Ik neem aan dat Rita en de schoolleiding de ouders van Bart op de hoogte hebben gesteld, maar tot mijn verbazing is dit niet gebeurd. Ook zijn er verder geen vervolggesprekken met Bart geweest. Hoe kun je als leerlingbegeleider en school deze verantwoordelijkheid dragen? En wat als Bart alsnog een suïcidepoging had gedaan die wél was gelukt?
Rita vertelt dat Elsa meerdere keren een klacht heeft ingediend bij de school. Ook heeft Elsa de pers ingeschakeld. Rita geeft toe dat er momenteel weinig communicatie plaatsvindt met de ouders van Bart. De kans bestaat dat Bart de school en zijn ouders op deze manier uitspeelt. Dit breng ik ook ter sprake. Hierop geeft Rita aan dat Bart heeft gezegd dat hij het nog niet wil vertellen aan zijn ouders.
Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik ben ontzettend verbaasd. En boos! Ik zeg dat als Bart mijn zoon was geweest, ik dit had willen weten en had moeten weten! De situatie voelt niet goed. Na het gesprek met Rita neem ik daarom eerst contact op met mijn collega Carola, die gedragswetenschapper is. Ik wil graag even met haar sparren en overleggen. Ik vraag haar of het nou aan mij ligt of dat school dit met de ouders had moeten bespreken en hen op de hoogte had moeten stellen. Gelukkig is Carola het met mij eens dat de ouders van Bart dit moeten weten. Top, dan kunnen we dit vanmiddag nog oppakken.
Opnieuw ga ik dus in gesprek met leerlingbegeleider Rita en wij besluiten om eerst samen met Bart hierover te praten. We vertellen Bart van het belang dat zijn ouders op de hoogte zijn van de situatie. En we geven hem zelf de kans om met zijn ouders te gaan praten. Bart vindt het spannend maar zegt dat hij het wel begrijpt. Hij vraagt of wij hem willen helpen en of hij het samen met ons aan zijn ouders kan vertellen. Ik bel moeder Elsa en vraag haar of zij en haar man vanmiddag nog naar school willen komen. Vader Eelco kan dit vanwege zijn werk niet redden, maar moeder is meteen onderweg!
De spanning is op het gezicht van Bart af te lezen als hij zijn moeder vertelt met welke gedachten hij rondloopt en als hij vertelt over zijn suïcidepoging. Tot mijn verbazing is de reactie van Elsa dat ze dit niet gelooft. Ze zegt dat ze ervan overtuigd is dat Bart nog steeds gepest wordt, maar dat hij dit niet durft te zeggen. Ik zie Bart verstijven en voel met hem mee. Ik probeer de blik van Elsa te vangen om tot haar door te dringen dat dit Bart niet helpt. Dit lukt mij helaas niet en ik moet haar daarom dwingend aanspreken. Ik zeg dat het nu even niet uitmaakt wat zij denkt of gelooft, maar dat ze er moet zijn voor Bart. Zeker omdat hij van tevoren al zo bang was voor haar reactie. Dit komt aan bij Elsa, want ze kijkt verschrikt op en begint te huilen. Snel knuffelt ze Bart. Ik ben blij om dit te zien, want dit was precies wat hij op dat moment zo nodig had.
Als ze allebei weer tot rust zijn gekomen, gaan ze samen op weg naar huis. Ik neem contact op met de aanmelder van Veilig Thuis om verslag te doen en de veiligheid van Bart te bespreken.
’s Avonds bel ik nog met Elsa en Bart om te horen hoe het gaat. Het is op dit moment gelukkig rustig, maar ze geven aan graag hulp te willen. De komende vier weken ga ik daarom samen met Elsa, Eelco en Rita ontdekken wat Bart nodig heeft. En met Bart zelf natuurlijk. Er zullen zeker nog een aantal gesprekken volgen….
In de serie ‘Jeugdzorg in de praktijk’ vertellen jeugdzorgprofessionals wat zij meemaken tijdens hun werk. Bas Rikken is verloofd en vader van drie jonge kinderen. Bas is ruim 16 jaar werkzaam in de jeugdzorg, hij heeft 13 jaar gewerkt op verschillende behandelgroepen. Sinds 3 jaar werkt hij bij Curess, momenteel als ambulant spoedhulpverlener.
Bas wil de lezers meenemen in de casuïstiek binnen de ambulante spoedhulp en de mooie, grappige, uitdagende momenten delen. Ook deelt hij de zorgen en de bizarre situaties die ze daarbij meemaken.
