‘De kracht van muziek’
Op het terrein waar ik werkzaam ben, staan vier grote blokken. In totaal zijn dit acht groepen, twee groepen per blok.
Schuin tegenover de afdeling waar ik werk is een groep met jongere tieners, één van hen is Mathijs. Een jongen die niet per se opvalt door bijzonder gedrag. Hij is zelfs een beetje verlegen. Iedereen kent Mathijs omdat hij veel rondhangt bij het activiteitencentrum.
Als je met Mathijs praat, kijkt hij je niet aan. Hij kijkt langs je of dwars door je heen. Het lijkt alsof er bij Mathijs weinig interesse of belangstelling is voor contact. Daardoor heeft hij weinig aansluiting bij groepsgenoten en is het voor begeleiders lastig om contact met hem te maken. Zo is er een vicieuze cirkel ontstaan waarbij Mathijs zichzelf meer en meer terugtrekt.
Ik word benaderd door de teamleider van de afdeling waar Mathijs verblijft. Of ik zin en tijd heb om eens een keer met Mathijs muziek te maken. Uiteraard gaan we dit proberen; ik ga op een woensdag langs op de afdeling en doe het voorstel om eens per week samen te drummen. Mathijs kijkt niet op of om, een klein knikje lijkt aan te geven dat hij het wel ziet zitten.
We spreken een tijd af en ik kom op de afgesproken tijd Mathijs ophalen. Terwijl we naar het activiteitencentrum lopen, probeer ik het ijs te breken door een praatje te maken. Er komt weinig reactie, maar ik besluit te vertellen over mijn bandje en het drummen dat ik al een paar jaar doe, de optredens en de bijzondere dingen die je meemaakt. En er verschijnt zowaar iets van een glimlach op het gezicht van Mathijs als het gaat over rock & roll.
We komen de muziekruimte binnen. Het is geen officiële muziekstudio, maar een grote hoge ruimte waar naast een aantal gitaren ook twee drumstellen tegenover elkaar staan opgesteld. Ik leg uit hoe elk deel van het drumstel heet en leg wat basisdingen uit, zoals hoe je een drumstok vasthoudt en waar je je voeten plaatst. Ik doe een beat voor en door de hoge ruimte schalt het denderende geluid van de bas- en snaredrum. Mathijs’ ogen lichten op, ik zie dat het imposante gedreun iets bij hem triggert.
Mathijs vraagt “mag ik ook?” Ik vertel hem dat we daarvoor hier zijn. Mathijs gaat tegenover mij zitten en doet me gelijk na. Foutloos. Dit lijkt een natuurtalent! Ik val in en samen spelen we de beat, Mathijs kijkt me aan en met een klein knikje van goedkeuring veranderen we het tempo.
Warempel… Mathijs blijft me aankijken, veel meer opties dan elkaar aankijken zijn er door het gedreun en denderende geluid van het drumstel ook niet. En Mathijs lacht.
In de serie ‘Jeugdzorg in de praktijk’ vertellen jeugdzorgprofessionals wat zij meemaken tijdens hun werk. Een van de bloggers is Bjorn van Toorn. Bjorn werkt al dik 20 jaar als professional binnen de jeugd- en gezinshulp bij Pluryn. Met zijn blogs hoopt Bjorn de lezer mee te nemen in verhalen die hij heeft ervaren als bijzonder, gek, mooi, verdrietig, of simpelweg de moeite van het vertellen waard vind. Bjorn is getrouwd, heeft kinderen, en is in zijn vrije tijd bezig binnen de culturele sector met het spelen in bandjes en het organiseren van bandjesavonden.
