‘Even voorstellen’
Of ik een blog wil schrijven over mijn ervaringen in de jeugdhulpverlening. Nou, dat moet wel lukken!
Na ruim 20 jaar gewerkt te hebben in verschillende jeugdzorgorganisaties en met verschillende doelgroepen heb ik voldoende bijzondere verhalen meegemaakt om een aantal blogs te kunnen schrijven. Maar dan is het wel handig dat jullie wat meer van mij komen te weten. Dus laten we daar eens mee beginnen. Ik ben eind jaren zeventig geboren met een erfelijke oogafwijking. Mijn schoolgang was daarom een andere dan ‘regulier’. Via de lokale basisschool ging ik al snel naar een school voor kinderen met leer-en opvoedingsmoeilijkheden (LOM). Een LOMP-school, zoals wij het zelf noemden. Er werd toentertijd niet heel veel onderzoek gedaan en als je niet mee kon komen in het reguliere onderwijs kwam je al snel terecht op een speciale school. Hier deed ik mijn eerste ervaringen op met gedragsproblemen en klasgenoten die anders in het leven stonden dan ik gewend was.
Aansluitend ging ik naar de lokale LTS in Borculo, waar ook de Leo Stichting gevestigd was met een internaat. Op de LTS zaten daarom ook kinderen die verbleven op het internaat. Dit was mijn eerste kennismaking met uit huis geplaatste kinderen. Ook botste de wereld van een klein boerendorpje en de wereld van kinderen die vanuit het hele land naar Borculo waren gekomen met enige regelmaat. Daarover in latere blogs meer! Ik raakte op de LTS ook bevriend met enkele jongeren die op het internaat verbleven. Hierdoor hing ik soms ook rond op een groep en een enkel weekend bleef er iemand van het internaat bij ons thuis slapen (als er bijvoorbeeld in het dorp een feestje was).
Toen halverwege mijn carrière op de LTS bekend werd dat ik een aandoening aan mijn ogen had en daardoor slechtziend was, besloot ik te stoppen met school en – met toestemming van de leerplicht – aan het werk te gaan. Na een jaar of zes allerhande banen in de bouw te hebben gehad, werd ik uiteindelijk afgekeurd op mijn 22e. Aangezien ik in de Wajong terecht kwam, was dagbesteding lastig en vrijwilligerswerk moeilijk te vinden in het kleine dorp waar ik woonde. Via een vriendin, die vond dat het werken in de jeugdzorg iets voor mij was, kwam ik op mijn 22e op mijn eerste groep te werken. Ik was vrijwilliger en werkte er op de woensdag- en vrijdagmiddag. Via deze vrijwilligersbaan kreeg ik een 0-urencontract, wat later werd omgezet in een tijdelijk contract en vervolgens een vast contract. In de 20 jaren die hierop volgden heb ik op meerdere groepen en met meerdere doelgroepen gewerkt. Zo heb ik acht jaar op de rand – psychiatrische afdeling gewerkt, een jaar of drie op de afdeling waar observatie en diagnostiek de dagelijkse gang van zaken was, de crisisopvang, een specifieke meidengroep, op de samenwerking met justitie (het begeleiden van kinderen die naar of van een gesloten afdeling kwamen) en ben ik op dit moment werkzaam bij Pluryn waar we een gemengde doelgroep hebben.
Het werk is altijd een uitdaging. Enerzijds omdat je te maken hebt met jongeren met een rugzak vol problemen. Maar als jeugdzorgprofessional krijg je ook te maken met ouders, broertjes en zusjes, school, opa’s en oma’s die ook allemaal dromen en verwachtingen hebben. Dit maakt dat geen situatie hetzelfde is en je op veel momenten echt de diepte in kan gaan om jongeren een bepaald pad op te krijgen.
Ik hoop in de komende tijd jullie als lezer deelgenoot te maken van de verhalen die ik heb ervaren als bijzonder, gek, mooi, verdrietig, of simpelweg de moeite van het vertellen waard vind.
In de serie ‘Jeugdzorg in de praktijk’ vertellen jeugdzorgprofessionals wat zij meemaken tijdens hun werk. Een van de bloggers is Bjorn van Toorn. Bjorn werkt al dik 20 jaar als professional binnen de jeugd- en gezinshulp. Met zijn blogs hoopt Bjorn de lezer mee te nemen in verhalen die hij heeft ervaren als bijzonder, gek, mooi, verdrietig, of simpelweg de moeite van het vertellen waard vind. Bjorn is getrouwd, heeft kinderen, en is in zijn vrije tijd bezig binnen de culturele sector met het spelen in bandjes en het organiseren van bandjesavonden.
