“Het gaat om kinderen man!”
Het is woensdagmiddag, kwart voor drie. Ik kijk mijn collega aan, ze zit aan de andere kant van de ruimte. We begeleiden een bezoek tussen een vader en zijn twee kinderen. Vader woont niet meer in het gezin, vanwege het aanrichten van zeer ernstig geweld bij moeder, waar de kinderen getuigen van waren. Toch missen de kinderen hun vader ook en vragen regelmatig naar hem. Bij Jeugdbescherming Rotterdam Rijnmond vinden we dat de kinderen recht op hebben om contact te hebben met hun vader, ook al mag hij geen contact met hun moeder hebben. Om dit contact zo veilig mogelijk vorm te geven hebben we een begeleid bezoek georganiseerd op ons kantoor.
Het is bijna tijd om te stoppen. We weten allebei dat het lastigste moment van een begeleid bezoek eraan komt, afscheid nemen. Het bezoek is goed verlopen, hoewel het de vader zichtbaar moeite kostte om zijn emoties onder controle te houden. Zonder dat we van te voren een taakverdeling hebben gemaakt, neem ik het voortouw. Ik zeg tegen de vader dat het bijna tijd is en dat het een goed idee lijkt om te gaan opruimen. Het was een paar maanden geleden dat hij de kinderen zag en heeft ze bedolven onder cadeaus, waardoor de vloer bezaaid ligt met gescheurd inpakpapier, verpakkingsmateriaal, nieuw speelgoed en oud speelgoed. Hij pakt het goed op en gaat druk met de kinderen aan het opruimen.
Dan geef ik aan dat het tijd wordt om afscheid te nemen. Ik weet dat ik daarmee bepaal dat deze vader zijn kinderen voorlopig niet zal zien. Tranen staan in zijn ogen, hij knuffelt de kinderen, kust ze en spreekt hen lieve woorden toe. Iets met je best doen op school, lief zijn voor mama en voor elkaar. Of we nog een foto willen maken van hem en de kinderen. Mijn collega doet het graag, hij heeft verder nog geen foto’s genomen van de kinderen. Dan opnieuw kussen, knuffels en lieve woorden. De oudste huilt, de jongste begrijpt niet helemaal wat er aan de hand is. Doordat de oudste huilt, blijft vader ook huilen.
Mijn hart breekt om deze kinderen, die niet goed begrijpen waarom papa niet met hen mee naar huis gaat, maar ik weet dat we het afscheid niet langer moeten rekken, anders wordt het alsmaar moeilijker voor de kinderen. Ik merk dit op tegen de vader. Hij draait zich met een ruk om. Alle tranen zijn verdwenen en zijn ogen schieten vuur. “Je bent echt zo koud jij, zo zakelijk! Het gaat om kinderen man!”. Mijn collega stelt zich op als ‘good cop’ en na een laatste knuffel en een kus lukt het mijn collega uiteindelijk om de vader op een rustige manier naar de uitgang te begeleiden.
Ik blijf bij de kinderen. De oudste is overstuur door het langgerekte afscheid en de jongste huilt omdat de oudste huilt. Met wat te drinken, speelgoed en wat kletsen lukt het om de kinderen weer rustig en veilig bij hun moeder te brengen. Zelf hebben we dringend een kop thee nodig en bespreken we het bezoek na. Wat een achtbaan aan emoties.
U las het verhaal van Mariska, jeugdbeschermer bij Jeugdbescherming Rotterdam Rijnmond (aangesloten bij Jeugdzorg Nederland).
Het verhaal verscheen eerder op de site van Jeugdbescherming Rotterdam Rijnmond.
