‘Ik vind het raar!’
“Nou ik vind het maar raar hoor”, zegt Mitch. Hij slaat zijn armen demonstratief over elkaar en kijkt mij met 2 bruine kijkers uitdagend aan.
Mitch zijn ouders kunnen niet meer, echt niet meer. Ze zijn uitgeput en moegestreden. Mitch is 14 en zijn ouders hebben hun handen vol aan hem, te vol…
Zijn moeder zegt dat er geen land meer met hem te bezeilen is, hij gaat niet meer naar school, hij is betrokken bij inbraken en opstandig, heel erg opstandig.
Zijn ouders, school en de lokale toegang besluiten dat het voor hem het beste is als hij naar een behandelgroep gaat. Daar kunnen ze hem structuur bieden, zijn schoolgang weer op gang helpen en onderzoeken waarom hij zulk opstandig gedrag laat zien. Het liefst zien ze dat deze groep uit de buurt van zijn vrienden is. School, zijn ouders, de lokale toegang iedereen was het met elkaar eens.
Behalve Mitch. Want niet alleen is deze groep ver van zijn vrienden en school maar bovenal is die groep ver weg van papa en mama, zijn zusjes en de scouting waar hij graag komt.
Vanuit het expertteam mocht ik met Mitch en zijn ouders meedenken of er ook op een andere manier passende hulp georganiseerd kan worden.
“Wat is raar?”, vraag ik Mitch. “Nou, we weten allemaal dat ik mijn gedragsproblemen van pa geërfd heb. En die bossen we toch ook niet op, ver weg op een groep? Waarom zijn die er alleen voor kinderen en niet voor volwassenen?”, kwebbelt hij verder. “Ja, kinderen moeten toch juist bij hun ouders zijn? Die hebben we nu extra nodig als we jong zijn?” Zijn vader kijkt Mitch met een grote grijns op zijn gezicht aan. “Ja, daar heb je wel een punt.”
Op dat moment voelde ik letterlijk weer ruimte bij de ouders om verder te praten.
Die ochtend leerde ik Mitch beter kennen. Een jongen die het zo graag goed wil doen, die iedere dag met goede moed fluitend naar school vertrekt maar onderweg in allerlei avonturen verzeild raakt waardoor hij nooit op school aan komt.
Hij komt mensen tegen, een hond die zijn baasje kwijt is en fladdert zo van het ene in het andere avontuur.
Mitch wil ook graag het goede doen voor zijn vrienden en staat dan bijvoorbeeld in al zijn naïviteit op de uitkijk bij een inbraak. En natuurlijk is hij net degene die gepakt wordt.
Maar Mitch is ook een jongen die gek is op zijn technisch lego en de scouting. Hij is zorgzaam en heel lief voor opa en oma. Ook helpt hij opa graag in de volière.
Terwijl ik naar mijn auto loop realiseer ik mij weer hoe belangrijk dit hele verhaal van de jeugdige en zijn gezin is. Niet alleen naar problemen kijken, maar juist naar dit kind en zijn gezin; hun hele verhaal. Waar staat het gedrag voor? Doordat Mitch en zijn ouders dit samen aan mij vertelden kwam er ruimte voor de mooie kanten van elkaar. En vooral voor begrip. Daaruit vloeit de ruimte voort die nodig was om thuis naar oplossingen te kunnen zoeken. Mijn collega’s van MST (een intensieve systeembehandeling thuis), gaan Mitch en zijn ouders hierbij helpen.
En Mitch, die fietst mij luid zwaaiend voorbij op weg naar school. Welke avonturen zal hij vandaag op zijn weg tegen komen?
In de serie ‘Jeugdzorg in de praktijk’ vertellen jeugdzorgprofessionals wat zij meemaken tijdens hun werk. Een van de bloggers is Karine Jackson. Karine werkt al dik 20 jaar als professional binnen de jeugd- en gezinshulp bij Pactum. Als zorgadviseur vertaalt ze de ingewikkelde hulpvragen naar passende zorg. Daarnaast is ze ambassadeur jeugd en doet ze er alles aan om de stem van de professional te vertegenwoordigen op gemeentelijk, regionaal en landelijk niveau, om het beleid ondersteunend te laten zijn aan de praktijk. “Want laten we eerlijk zijn: de echte hulpverlening vindt plaats tussen de professional en de cliënt en zou het systeem niet ondersteunend moeten zijn aan het proces?” Met haar blogs deelt Karine graag haar ervaringsverhalen: de mooie, succesvolle, grappige, maar ook de worstelingen en dilemma’s.
