Je hebt maar één mama
Ik heb me nooit mama laten noemen door een pleeg- of gezinshuiskind, want er is maar één mama! Ik ben gewoon Pien. Die naam die je 432 keer op een dag hoort. Ongeveer 215 keer in combinatie met een vraag, een paar keer random om even zeker te weten dat ik er nog echt ben. En een keer of 12 wanneer er iets kwijt is. Piiiiiiieeeeennnn!!
Ons pleegzorgavontuur begon lang geleden. Een vriendin van een vriendin vroeg of haar kinderen ‘even’ bij ons konden zijn. Het ging niet goed met haar. Even werd een dik jaar. Door de tijd heen hebben zeker 70 kinderen korter of langer bij ons gewoond. De kortste periode onder ons dak duurde een dag, de langste 18 jaar. Geweldig vond ik het.
Twee kinderen hebben we na een lange tijd mogen adopteren. Samen met hun vader moesten we bij de rechtbank beslissen wat het beste voor ze was. De vader die dan zegt dat hij geen betere plek voor zijn dochters zou weten dan bij ons. Voor hem heb ik diep respect.
Vaak is het allemaal zo verscheurd en dan komt het zo diep binnen. Aan de ene kant het intense verdriet van een moeder om haar onmacht. Een moeder die worstelt om haar hoofd boven water te houden. Háár kindje, in en in met haar verbonden, dat nu ‘weg moet’ naar een onbekende, nieuwe en spannende plek. Zonder haar. Een moeder die alles los moet laten en er maar op moet vertrouwen dat haar naam genoemd blijft worden. Aan de andere kant is er bij ons de blijdschap om een geweldig cadeau: mogen zorgen voor dit kind. Het met liefde de veiligheid en stabiliteit geven die het zo hard nodig heeft. En moeder weet het.
Daarom een ode aan alle ouders die kiezen voor hun kinderen. Die over zichzelf heen stappen en zien wat voor hun kinderen op dat moment het beste is. Ook al druist het dwars tegen alles in en snijdt het dwars door hun hart. Een ode aan de ouders die de zorg voor degenen die hen het liefst zijn, toe durven te vertrouwen aan een ander. Wanneer ouders daarin dan ook nog de samenwerking zoeken, loop ik over van respect voor ze.
Dat is pas stoerheid: in je kwetsbaarheid gericht zijn op je kind.
In de serie ‘Jeugdzorg in de praktijk’ vertellen jeugdzorgprofessionals wat zij meemaken tijdens hun werk. Pien van der Hoff is 62 jaar, getrouwd en moeder van zeven volwassen kinderen. Twee van hen zijn als pleegkind bij haar komen wonen en daarna geadopteerd. Op dit moment wonen er zeven kinderen in het gezinshuis van Pien, op een ruime boerderij in het buitengebied.
