‘Mama is boos’
Aan het einde van het jaar kijk ik terug. Wat kenmerkt 2021 voor mij? Het was een jaar met mooie avonturen en lastige knelpunten. Ook was het een jaar met mooie samenwerkingen. Waarbij ik meteen terugdenk aan het gezin van Kayla.
“Neem haar maar mee! Ik hoef haar niet meer ik ben er $%@#*&!!! helemaal klaar mee. Jullie deugen ook voor geen meter, #%%@@**@”
Mama is boos. Dat is duidelijk.
Kayla had mij al gewaarschuwd. Ze was door de politie uit huis meegenomen nadat ze haar moeder met een mes bedreigd had. Kayla geeft toe dat ze toen onder invloed was. Maar ze meende het, dat van dat mes, vertelt ze mij.
Kayla woonde met haar moeder en twee broertjes in een eengezinswoning. Na het overlijden van haar vader hadden ze eerst veel troost aan elkaar.
Maar sinds een jaar gaat het thuis flink mis. Er zijn veel ruzies en mama haalt het bloed onder de nagels van Kayla vandaan. En vice versa. Met als gevolg dat er met regelmaat flinke ruzies zijn, waar af en toe rake klappen vallen. Kayla blowt veel en school gaat ook minder goed. Ze woont tijdelijk bij haar beste vriendin. Iedereen denkt dat uit huis plaatsen het beste is voor haar.
De vraag aan mij was om mee te denken of er ook nog andere opties zijn dan Kayla uithuisplaatsen. Daar sta ik dan: tegenover Ans, de moeder van Kayla, die scheldend en tierend om zich heen maait. Ze is boos, heel boos. “Jeetje wat heb jij het voor de kiezen gehad”, begin ik. Dat hielp niet echt. Nu had ik het gedaan. ‘Wie ik denk je wel wie je bent?’ Neusje aan neusje staat ze schreeuwend voor mij. Op dat moment schiet er veel door mij heen, maar opgeven is er niet een van.
Ik ga er maar bij zitten. Moeder keek mij verbaasd aan. “Zeg jij ook nog wat?”, tiert ze. “Nee”, zei ik, “want volgens mij wil jij nog heel veel vertellen.” Ze denkt even na en ploft naast mij op de bank. “Ja, sorry maar ik weet het ook niet meer. Er komt hier zoveel volk over de vloer en we schieten voor geen meter op, sterker nog, het lijkt of het alleen maar slechter gaat.”
We gaan in gesprek en komen tot de conclusie dat we het ook niet weten. Maar dat we het wel graag samen uit willen zoeken. Ans wil begrijpen wat hen allemaal overkomt en minder hulpverleners over de vloer. Er is een analyse nodig. Een analyse waarin we echt naar dit gezin kijken. Maar dat vraagt tijd, terwijl het niet goed gaat met Kayla. Dat is spannend. Ans durft het als moeder aan om de tijd te nemen.
De hulpverleners die al betrokken zijn bij Ans en haar gezin vinden het, net als wij, spannend om de tijd te nemen die nodig is en maken zich ernstige zorgen. Vertragen en verdragen. Wat is dat lastig. Want met ons hulpverlenershart willen we meteen helpen. Ans maakt een plan. Dit geeft haar rust en weer regie terug in haar leven. In een groot overleg met de betrokken hulpverleners geeft Ans aan wat er nodig was. En wat vooral niet.
De uitkomst van de analyse geeft Kayla en Ans veel inzichten. Trauma’s van vroeger die nu onbewust nog veel invloed hebben. Het verdriet om het verlies van papa waar iedereen mee worstelt maar niet deelt met elkaar, waardoor ieder gezinslid zich eenzaam in het verdriet voelt.
Om het gezin te helpen krijgt Ans hulp om de trauma’s van vroeger te verwerken. Kayla krijgt een passende behandeling en daarnaast ondersteuning van een ervaringsdeskundige die haar helpen bij de uitdagingen die het leven haar biedt.
Het enige wat Ans als moeder wil is dat het goed gaat met haar dochter. En ze wil rust in de tent. Zoveel hulpverleners die vanuit de beste bedoelingen wat van haar willen. De lokale toegang, de organisatie waar haar dochter was aangemeld, school, de psycholoog, een hulpverlener van haar dochter. Een ambulant begeleider voor haarzelf en dan nog een heel netwerk van buren, familie en vrienden die hun mening klaar hebben staan. Ze werd er gek van. Het liefst wilde ze met het hoofd onder de dekens.
Het gaat nu beter. Al zijn ze er nog niet. Soms is het nog heel pittig. Maar het gaat iedere dag en beetje beter. En hoe beter het met Ans gaat, des te beter gaat het met Kayla en haar broertjes. Er is nu passende hulp thuis met hulpverleners die samenwerken en goed met elkaar afstemmen: één aanspreekpunt voor het hele gezin.
Weten en begrijpen waar gedrag voor staat. Niet alleen aan symptoombestrijding doen, maar achter het gedrag durven kijken en van daaruit de juiste hulp in kunnen zetten.
Wat een energie brengt het als we écht samenwerken, samen zoeken naar de passende hulp en vertrouwen hebben in elkaars expertise.
Daar wil ik veel meer van in 2022, dus daar proost ik op! Laten we in 2022 samen vertragen en verdragen en lef hebben om te doen wat nodig is. Samen! Proost!
In de serie ‘Jeugdzorg in de praktijk’ vertellen jeugdzorgprofessionals wat zij meemaken tijdens hun werk. Een van de bloggers is Karine Jackson. Karine werkt al dik 20 jaar als professional binnen de jeugd- en gezinshulp bij Pactum. Als zorgadviseur vertaalt ze de ingewikkelde hulpvragen naar passende zorg. Daarnaast is ze ambassadeur jeugd en doet ze er alles aan om de stem van de professional te vertegenwoordigen op gemeentelijk, regionaal en landelijk niveau, om het beleid ondersteunend te laten zijn aan de praktijk. “Want laten we eerlijk zijn: de echte hulpverlening vindt plaats tussen de professional en de cliënt en zou het systeem niet ondersteunend moeten zijn aan het proces?” Met haar blogs deelt Karine graag haar ervaringsverhalen: de mooie, succesvolle, grappige, maar ook de worstelingen en dilemma’s.
