‘Mevrouw, kunt u niet langer blijven?‘
‘Maar mevrouw, hoe is dit dan voor jou?’ vraagt Demi terwijl ze me geïnteresseerd aankijkt. Ik ken haar nu bijna een jaar en ze blijft me steevast ‘mevrouw’ noemen. Demi en ik hebben het over haar vervolgopleiding maatschappelijk werk. We bespreken welke uitdagingen het met zich mee kan brengen. ‘Als ik u was, dan zou ik me heel veel zorgen maken om iedereen’ vervolgt ze. Ik antwoord eerlijk: ‘Ik maak me ook wel zorgen om de jongeren die ik begeleid, soms ook om jou.’
Het is zeldzaam dat een jongere die ik begeleid aan mij vraagt hoe het werk voor míj is. Door het gesprek met Demi ben ik er meer over na gaan denken. Als ik naar mezelf en mijn collega’s kijk, dan zie ik gedreven mensen met passie voor het werk. We werken hard om de jongeren zo goed mogelijk te helpen en met voldoende perspectief weer los te kunnen laten. Maar soms gebeurt er iets tragisch met iemand die ik heb begeleid. Ik merk dat het dan erg lastig is om aan mensen in de buitenwereld uit te leggen waarom dit mij zo raakt. Na een goed gesprek met een collega, kan ik het nu verwoorden. Ze zei: ‘in dit werk ben je zó betrokken bij je cliënt, werk je zó nauw samen met hem of haar. Je investeert in een positieve toekomst en hierbij geef je een stuk van jezelf aan die jongere.’ En zo voelt het precies voor mij. Ik gun de jongeren die ik begeleid oprecht het beste. Ik wil ze zien slagen in het leven en zet mij ervoor in om dit samen met ze te bereiken. Ik geef inderdaad een stuk van mijzelf en daar ben ik trots op!
Daarom vind ik het soms lastig om afscheid te nemen van een jongere die ik begeleid, zoals Demi. ‘Maar mevrouw, kunt u niet langer blijven?’ vraagt ze me. Het raakt me dat ze dit zegt en ik zie dit als een enorm compliment. ‘Nee, helaas niet. De rechter heeft bepaald dat jij maar één jaar begeleiding nodig had. Ik kan wel samen met je kijken of iemand vanuit de gemeente jou verder kan helpen.’ ‘Nee mevrouw, dan moet ik weer opnieuw alles vertellen.’ Ik begrijp wat ze bedoelt, het heeft ook lang geduurd voordat ze zich naar mij toe openstelde.
De rechter legde Demi één jaar begeleiding door de Jeugdreclassering op. Na dit jaar stopt deze maatregel, ook als doelen niet behaald zijn en ook als er nog werk aan de winkel is. De begeleiding kan alleen langer doorlopen als de jongere een nieuw strafbaar feit heeft gepleegd of als de rechter bepaalt dat het verlengd moet worden, dit als de jongere niet goed genoeg heeft meegewerkt aan de begeleiding en/of opgelegde voorwaarden. Hiervan was bij Demi geen sprake.
‘Nou Demi, ik wens je het allerbeste voor jouw toekomst. Ik hoop dat je al jouw doelen gaat bereiken en dat het je gaat lukken om jezelf op één te zetten’, zeg ik tegen haar tijdens ons afsluitgesprek. Ze is opvallend stil en glimlacht naar me. ‘Bedankt, mevrouw.’
En na dit gesprek moet ik Demi loslaten. Dit lukt niet helemaal, want ik vraag me nog altijd wel eens af hoe het met haar zal gaan. Maar ook dat is onderdeel van het werk. Een stukje van jezelf geven, intensief samenwerken en dan wanneer de maatregel eindigt, afscheid nemen en loslaten.
In de serie ‘Jeugdzorg in de praktijk’ vertellen jeugdzorgprofessionals wat zij meemaken tijdens hun werk. Ivon Schouten is een van onze bloggers. Ze werkt sinds 2016 als jeugdreclasseerder in Brabant. Met haar blog voor Jeugdzorg Nederland wil ze niet allen de mooie en succesvolle kanten laten zien van de Jeugdreclassering, maar ook de worstelingen en dilemma’s die er spelen.
