‘Niet met de vuist maar met het hart’
Een jaar vol uitdagingen ligt achter ons. Een jaar waarin ik mij als jeugdzorgprofessional met regelmaat machteloos heb gevoeld. Er waren dit jaar te veel kinderen die niet écht gezien werden. Omdat het de omgeving niet lukte om naar het kind achter het risicovolle gedrag te kijken. Er was vaak te weinig tijd beschikbaar om het hele verhaal met elkaar te begrijpen. En vooral de jongeren die we binnen de regionale expertteams hebben besproken zijn op zoveel plekken afgewezen dat het vinden van passende hulp een haast onmogelijke puzzel bleek.
Zo ook Felix. Felix was al bij veel organisaties afgewezen. Te complex, te agressief. “Nee, we kunnen niet bieden wat Felix nodig heeft” kregen we vaak te horen. “Orthopsychiatrie is niet passend, misschien sluit de aanpak voor kinderen met een licht verstandelijke beperking beter aan?” Het dossier was leidend, niét het kind. Vanuit het expertteam mocht ik met hem meedenken. Samen gingen we op zoek gaan naar wat wél werkt.
Terwijl hij mij zijn verhaal vertelde voelde ik mij boos, verdrietig, onmachtig en strijdlustig tegelijk. Hij vertelde mij wat het met hem deed om nergens welkom te zijn. Deze grote en stoere vent, had eigenlijk een heel klein hartje. “Ja, ik word weleens heel erg boos”, vertelt hij “en dan sla ik wel eens wat kapot. Maar ik sla geen mensen en het overkomt mij opeens, van 0 naar 100 zeg maar. En ik ben zeker niet de makkelijkste en luister niet altijd. Maar er luistert ook niemand naar mij. Ik ben overgeleverd aan een voogd, dit jaar alleen al drie verschillende en in diezelfde tijd ben ik al vijf keer verhuisd. Overal moet ik weg.”
We praatten door. Felix is dol op basketbal. Maar hij woont nergens lang genoeg om bij een club te gaan. En hij houdt van puzzelen, 1000 stukjes is een eitje voor hem. Samen maakten we een plan. Nou ja, Felix maakte het plan en ik hielp met opschrijven. Felix nam een hele leuke vlog van zichzelf op. Een eerlijke, innemende jongen die een doorkijkje gaf in zijn leven: hij liet de dingen zien waar hij energie van kreeg. Door deze vlog te delen met het expertteam gebeurde er iets moois. Felix kwam van het papier af, hij was meer dan een dik dossier. Er gingen weer deuren open. Het plan werkte, nu, een half jaar woont Felix bij zijn tante. Het is zeker niet altijd makkelijk, maar hij heeft een thuis waar hij zo lang naar verlangd heeft. Dat maakt veel goed.
Het was ook een jaar waarin goede dingen gebeurden. Ik heb mooie mensen mogen ontmoeten, en ik heb gesprekken gevoerd die inspireren, die confronteren en mij wakker houden. Deze gesprekken lieten mij zien dat er met liefde en lef ook veel kleine dingen wél lukken binnen een systeem dat niet altijd meewerkt. Niet met de vuist maar met het hart, is een zin die mij niet loslaat.
Ik herken wat ervaringsdeskundige jongeren en ouders mij keer op keer vertellen. Het meest helende is vanuit gelijkwaardigheid het echte contact aangaan van mens tot mens. Een klik. Zie míj, niet alleen mijn problemen. Zie ook mijn talenten en wat er wel goed gaat in mijn leven. Laat mij niet de bijrijder zijn in mijn eigen leven, maar zet mijzelf achter het stuur. Dat is wat iedereen graag wil.
In de serie ‘Jeugdzorg in de praktijk’ vertellen jeugdzorgprofessionals wat zij meemaken tijdens hun werk. Karine Jackson is een van de bloggers. Karine werkt al dik 20 jaar als professional binnen de jeugd- en gezinshulp bij Pactum. Als zorgadviseur vertaalt ze de ingewikkelde hulpvragen naar passende zorg. Daarnaast is ze ambassadeur jeugd en doet ze er alles aan om de stem van de professional te vertegenwoordigen op gemeentelijk, regionaal en landelijk niveau, om het beleid ondersteunend te laten zijn aan de praktijk. “Want laten we eerlijk zijn: de echte hulpverlening vindt plaats tussen de professional en de cliënt en zou het systeem niet ondersteunend moeten zijn aan het proces?” Met haar blogs deelt Karine graag haar ervaringsverhalen: de mooie, succesvolle, grappige, maar ook de worstelingen en dilemma’s.
