Schouder aan schouder op het Malieveld
Op 15 maart stond ik op het Malieveld. Samen met maar liefst 7000 mensen met een hart voor de jeugdzorg. Iedereen vanuit zijn eigen rol en expertise, en geladen met zijn eigen ervaringen, verenigd achter één doel. Jeugdzorgprofessionals, ouders, jongeren, politici, en ook een groot aantal bestuurders uit onze achterban, schouder aan schouder.
En eigenlijk is dat best bijzonder. Werkgevers en werknemers die schouder aan schouder op het Malieveld staan tijdens een staking. Normaal gesproken staan deze groepen tijdens een staking tegenover elkaar. En wordt er gesteggeld over een hogere loonsom en betere arbeidsvoorwaarden. Dat we gisteren allemaal dezelfde boodschap hadden, geeft aan hoe zeer er nu echt snel iets moet veranderen.
De knelpunten worden ook goed zichtbaar in de verhalen in het FNV-boekje “Overdracht Jeugdzorg”. De verhalen die ik daarin lees zijn helaas zeer herkenbaar. Het huidige systeem belemmert de jeugdzorgprofessional en daarmee de zorg aan onze kinderen en jongeren. Dit veranderen vraagt om daadkrachtig handelen. Helaas zitten we momenteel gevangen in een ingewikkeld overlegcircuit, waarbij de stap naar concrete maatregelen steeds niet wordt gezet. De bezuiniging van een half miljard van het nieuwe kabinet maakt dit proces nog een stuk moeilijker en heeft ervoor gezorgd dat de gesprekken over de verbeterplannen voor de jeugdzorg door de gemeenten helemaal zijn stilgelegd.
Op het podium zei staatssecretaris Van Ooijen: “Ik kom vandaag met maar één doel, en dat is luisteren naar jullie”. Ik hoop dat hij dat inderdaad gedaan heeft. Want de oplossingen zijn al heel lang duidelijk en er werd op het podium ook naar verwezen. Zo werkten wij samen met de vakbonden aan het SER-advies over de jeugdzorg. Daarin staan heel concrete voorstellen die we gezamenlijk vandaag nog op zouden kunnen pakken. Of eigenlijk: al lang op hadden móeten pakken! We kunnen niet langer wachten met de inhoudelijke verbeteringen van de jeugdzorg. En de jeugdzorgprofessionals hebben helemaal gelijk met de constatering in het boekje “Overdracht Jeugdzorg”: alle partijen wijzen naar elkaar en wachten af. En dat moet veranderen!
Daarom stoppen wij als werkgevers met wachten en wijzen. We willen initiatief nemen en onze nek uitsteken. Dat doen wij voor onze professionals, en voor onze kinderen en jongeren. Dat gaan we op twee hele concrete manieren doen.
Ten eerste, ondanks dat het overleg over de Hervormingsagenda Jeugd stil ligt door de ruzie tussen rijk en gemeenten, werken wij samen met onder andere beroepsverenigingen en cliëntenorganisaties door aan inhoudelijke verbetervoorstellen voor de jeugdzorg. We komen binnenkort met ons eigen voorstel.
Ten tweede komen we binnenkort met een nieuw loonbod. Vandaag stuurden we daarover een brief naar de bonden. Dat is een risicovolle zet. Maar zoals gezegd kunnen we niet langer op rijk en gemeenten wachten. We vertrouwen daarbij op de gemeenten dat zij over de brug komen en tarieven bijstellen. We staan schouder aan schouder met gemeenten in de strijd tegen de extra bezuiniging op jeugdzorg door het nieuwe kabinet. Maar we vragen aan gemeenten om ook schouder aan schouder te staan om te zorgen dat jeugdzorgprofessionals passend beloond worden.
Daarom wil ik bij deze de oproep doen aan alle partijen die zich inzetten voor de jeugdzorg. Luister naar het signaal dat gisteren collectief is afgegeven. Het kan zo niet langer. Pak de verantwoordelijkheid die in het stelsel bij je is belegd. Rijk: zorg voor adequate financiering richting gemeenten en pak je rol als stelselverantwoordelijke. Gemeente: bepaal je integrale visie op de jeugdzorg, en vertrouw de organisaties en professionals die de zorg leveren. Zorg voor zekerheid en adequate financiering en ga niet op de stoel van de professional zitten. Dat voorkomt ook veel onnodige administratieve lasten. We moeten nu handelen, samen, voor de professionals, en voor de jongeren.
Olaf Prinsen
Directeur Jeugdzorg Nederland
