Tyrsa na gezinsopname: “Ik mag er zijn”
Tyrsa zit samen met haar zoon Dennis en dochter Nathalie een week in een (kortdurende) gezinsopname van jeugdzorgorganisatie Horizon. Samen met de systeemcoach vertelt ze waarom ze een gezinsopname nodig vindt, en wat het haar heeft gebracht.
‘Ik ben een alleenstaande moeder met twee kinderen, een zoon en een dochter. Ik had een drukke baan op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. We waren een vlot gezin met zijn drietjes, en alles liep eigenlijk best goed. Totdat ik op een gegeven moment last kreeg van hoofdpijn, en vlekken voor mijn ogen. Uiteindelijk verwees een oogarts me naar de neuroloog. In het ziekenhuis bleek dat ik een herseninfarct had gehad, een CVA. Maar omdat ik geen uiterlijke verschijnselen had, was het moeilijk vast te stellen.’
Radeloos
‘Het eerste wat ik dacht was: dit gebeurt mij niet, ik heb geen herseninfarct gehad. Ik heb een zoon en dochter om voor te zorgen, en ik heb mijn werk. Maar op het werk moest ik steeds meer op mijn tenen lopen. Ik onthield dingen niet, en ik vond het schakelen op meerdere niveaus enorm zwaar. Toch wilde ik bewijzen dat ik wel degelijk het werk aankon, dus ging ik door. Totdat het echt niet meer ging. Ik kreeg opnieuw een herseninfarct. Toen was ik helemaal radeloos. Ik mocht niet doodgaan, ik had twee kinderen om voor te zorgen. Ik revalideerde en ik kreeg een arbeidsgeschiktheidsonderzoek. Het resultaat: honderd procent arbeidsongeschikt. Ik voelde me letterlijk waardeloos.
Ruzie
Na de infarcten veranderde er veel in huis. De rollen veranderden. De dochter van Tyrsa schoot in de zorgrol, en haar zoon werd onhandelbaar thuis. ‘Mijn zoon was thuis erg druk, dat kon ik niet aan. Hij kwam steeds later thuis, kreeg foute vrienden en maakte misbruik van de thuissituatie. Er kwam steeds meer ruzie en zijn gedrag bepaalde de stemming thuis. Toen hij op school werd geschorst, was de maat vol. Mijn zoon werd opgenomen op een gesloten behandelgroep. Het is even stil. De systeemcoach vraagt: ‘Vind je dat hij daar hoorde, op die gesloten afdeling?’ Tyrsa denkt na en antwoordt dan: ‘Mijn zoon hoorde daar niet, maar zijn gedrag wel.’
Zelfvertrouwen
Tyrsa vervolgt: ‘De rust kwam weer terug. Ik kreeg ook steeds meer zelfvertrouwen. Op het moment dat ik vond dat mijn zoon niet de aandacht kreeg van een bepaalde mentor die hij nodig had, heb ik actie ondernomen en gezorgd dat er een andere mentor kwam. Ik voelde me betrokken en sterker door de hulp die ik kreeg. Maar tegelijkertijd beangstigde de terugkeer van Dennis naar huis me. Toen het moment kwam dat Dennis naar huis mocht, heb ik hulp gevraagd bij Horizon. En zij adviseerden mij om een gezinsopname te doen.’
Veranderende rol
De systeemcoach vult het verhaal van Tyrsa aan. ‘Het mooie van deze mensen is dat ze echt een gezin zijn, met allemaal een eigen taak. Er was een moment dat iedereen in een bepaalde rol schoot. De moeder was er niet meer onvoorwaardelijk, en de kinderen kregen het gevoel dat ze niet meer op haar konden bouwen. De rollen veranderden omdat de kinderen dachten: nu moet ik het alleen doen. Dat komt voort uit angst. Angst voor het feit dat Tyrsa er straks misschien niet meer is. Maar deze week hebben zij gezien dat je elkaar ook kunt coachen en helpen uit liefde, en dat dit zorgt voor een veel stabielere basis.
Samen
Nathalie werd een Florence Nightingale, door zich heel zorgzaam op te stellen. Zij wordt nu de coach. En Dennis, met zijn gedrag, laat heel duidelijk zien waar de grens ligt voor Tyrsa. Hij is als het ware haar trainer. Het is gewoon een droppie, maar niet één waar je dagelijks trek in hebt.’ Tyrsa beaamt dit. ‘Ik heb echt geleerd dat ik er als mens mag zijn, en dat wij als gezin allemaal kwaliteiten hebben die we kunnen inzetten voor ons geluk samen. We zullen het ook samen moeten doen. Ik vind het dan ook erg prettig dat ik thuis verder nog begeleiding krijg, dat het hier na deze week niet stopt.’
Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. Horizon is aangesloten bij Jeugdzorg Nederland.
