Voor de bakker
Je zult op maandag maar eens warme bakker in een kleine gemeente zijn en de volgende dag tot het eervolle ambt van wethouder worden geroepen. Wat dan? Een lawine van regelingen, opdrachten en verwachtingen met bijbehorende afkortingen daalt dan op de ongelukkige neer. Of hij de Wajong even wil uitvoeren, maar dan wel als een geïntegreerde regeling met de WSW en de WWB, want het beroep op de WIJ moet worden gestopt. En niet te vergeten, de WMO moet natuurlijk veel activerender worden ingezet, waarbij de koppeling met andere voorzieningen die uit de awbz en zorgverzekeringen worden bekostigd sterker moet. Denk ook aan een strakkere aansturing van het VSO cluster drie en vier, het PrO en MBO1/aka.
Vanzelfsprekend moet de jeugdzorg worden omgebouwd met een directe link met het CJG. Vroegsignalering en snel en preventief handelen, daar gaat het om. Gelieve in dit verband de eerste en tweedelijnszorg aan elkaar te koppelen. En o ja, breng even de GGD, jGGZ, LVG en jeugdzorg onder dezelfde sturing en financiering. Dit alles met minder geld natuurlijk. Iedereen moet bezuinigen. De wethouder incluis. Alle kans dat na een weekje de wethouder gaat terugverlangen naar de tijd dat een broodje nog een broodje was en hij die maakte.
Waarmee maar is gezegd dat gemeenten voor een zware opgave – excuus ‘uitdaging’ – staan. Nationaal beleid is ‘uit’. Den Haag splitst zich over 430 gemeenten, want daar staat de politiek dicht bij de burger en de bedrijven. Althans, zo wordt decentralisatie verkocht. De praktijk is anders. Men neme het nationale budget, verminderen dat met een kwart en delen die uitkomst door 430. Bezuinigen dus, met decentralisatie als fraai etiket. Die combinatie – van decentralisatie en bezuinigen – is gevaarlijk. Het vereist dat er op gemeentelijk niveau dwarsverbanden worden gelegd die op nationaal niveau niet werden gelegd: tussen onderwijs, sociale zekerheid, jeugdzorg en arbeidsmarktbeleid. Dan komt alles voor de bakker.
Hans Kamps,
Voorzitter Jeugdzorg Nederland
