Jong volwassen
Desiree Honkoop is jeugdzorgwerker bij Parlan in Noord-Holland. Natalia was zeventien jaar toen ze vanuit de crisisopvang begeleid kwam wonen op de groep van Desiree.
“Natalia kwam alleen naar het eerste gesprek. Meestal hebben jongeren iemand bij zich, een ouder of een andere hulpverlener bijvoorbeeld. Natalia niet. Ik vond het nogal wat. Daar heb je lef en moed voor nodig. Natalia was zeventien jaar en ze zag er verzorgd uit. Ze had een maand op de crisisopvang gezeten en wilde bij ons in het begeleid-wonen-traject. Ze kwam wat gereserveerd over. Ze gaf antwoord op vragen, maar vertelde niet meer dan nodig. Ik zag wel dat ze verdrietig was. Ze kon snel bij ons terecht. Ik werd haar mentor. Tussen Natalia en haar ouders liep het niet goed. De band met haar vader was slecht. Hij begreep haar niet.
Natalia kon depressief zijn. Ook keurde vader haar relatie af omdat haar vriend Marokkaans was, maar Natalia weigerde haar vriendje aan de kant te zetten. Tussen Natalia en haar moeder was het contact beter, maar moeder nam het nooit voor haar op als ze ruzie had met haar vader. In de tijd dat Natalia bij ons woonde, was ze weinig open over haar vriendje en nam ze hem nooit mee naar binnen. Hij kwam haar altijd ophalen en terugbrengen. We waren scherp op loverboy-achtige praktijken, vooral ook omdat Natalia vaak gehaald en gebracht werd terwijl ze een zelfstandige meid was. We waren niet meteen veroordelend, maar hielden onze ogen en oren wel open.
‘WILDE NIEMAND EEN SLIMME MEID HELPEN NAAR VOLWASSENHEID?’
Natalia zat op het vwo en op school ging het goed. Ze had wel gesprekken bij de ggz omdat ze last had van angsten. Toen ze bij ons tot rust gekomen was, werd vanuit de ggz systeemtherapie ingezet met als doel het contact met haar ouders te herstellen. Die gesprekken gingen moeizaam. Vooral de vader bleef erop hameren dat Natalia haar relatie op moest geven. Na verloop van tijd concludeerde de systeemtherapeut dat doorgaan weinig zin meer had.
Toen Natalia achttien werd, moest ze weg bij ons. Ze wilde een eigen plekje en vond het niet verstandig om bij haar vriendje in te trekken. Haar eigen ouders wilden niets bijdragen, wat hen betreft kon hun dochter weer thuis komen wonen. Ze had een bijbaantje, zat in het voorlaatste jaar van het vwo, maar had meer geld nodig om zelfstandig te kunnen wonen. Ook zou ze moeten stoppen met therapie omdat ze de eigen bijdrage niet kon betalen.
We zaten in een patstelling. Om een aanvullende uitkering te krijgen, had ze een kamer nodig. Om een kamer te huren, had ze een uitkering nodig. Het maakte me zo boos. Wilde dan niemand een hardwerkende, slimme meid verder helpen naar volwassenheid? Uiteindelijk kreeg Natalia via een kerkfonds een schenking. Daarmee kon ze een kamer huren en had ze een adres waardoor ze een aanvullende uitkering kon aanvragen. De ggz had ondertussen een potje gevonden zodat haar therapie wel kon doorgaan.
Het jaar erop kreeg ik een appje dat ze was geslaagd. Met een grote bos bloemen ging ik onaangekondigd naar haar diploma-uitreiking. Haar moeder en zus, haar vriendje en diens ouders, allemaal zaten ze trots naast elkaar in een rij. Alleen haar vader ontbrak. Na afloop zag Natalia me en moest ze enorm huilen. Ze kon niet bevatten dat ik de moeite genomen had om naar haar diploma-uitreiking te komen.
Natalia zit inmiddels op de universiteit en is nog steeds samen met haar vriend. Zij heeft het gered, maar veel jongeren staan er alleen voor op hun achttiende. Er wordt veel van ze verwacht. Wanneer je als achttienplusser geen netwerk hebt, moet je ineens overal in je eentje mee dealen, terwijl je dan juist de rust en veiligheid nodig hebt om nog even door te groeien.
Uiteindelijk heeft Parlan haar casus uitgewerkt om gemeenten te overtuigen dat jongeren die achttien jaar worden en uit de jeugdzorg komen nog steun nodig kunnen hebben. Dat heeft enig resultaat gehad. Sommige jongeren krijgen nu ook na hun achttiende enkele maanden leefgeld. Daarnaast is er een uitstroomproject bij enkele gemeenten en woningcorporaties gekomen. 18-plussers krijgen daar een vervolgplek, mits ze ambulant in begeleiding blijven. Daar heeft het verhaal van Natalia echt aan bijgedragen.”
